Çinko alaşımları yüzyıllardır kullanılmaktadır. Filistin’de 1400-1000 yıl öncesine ait pirinç ürünler, tarih öncesi Transilvanya’da% 87 çinko içeren yüzey nesneleri bulunmuştur. Düşük kaynama noktası ve bu metalin kimyasal reaksiyonu (füme çinko izole edildi ve mevcut değildi) nedeniyle, bu metalin gerçek özellikleri eski zamanlarda bilinmemektedir. Pirinç üretimi Romalılara atfedilir ve MÖ 30’a kadar uzanır. Kalamin ve bakırı bir dövme tesisinde birlikte ısıtıp, kalamin içindeki çinko oksidi düşürdüler ve bir alaşım oluşturmak için serbest çinko metalini bakır içinde hapsettiler. Ortaya çıkan pirinç bir kalıba dökülmüş veya bir çekiçle şekillendirilmiştir.
Ham çıkarımı ve rafine edilmesi MÖ 1000 civarında Hindistan ve Çin’de gerçekleşti. Batıda çinkonun keşfi 1746’da Alman Andreas Marggraf’a kadar uzanıyor.
Batı Avrupa’daki pirinç üretiminin tanımı 1284’teki Albertus Magnus’un kitaplarında görülebilir. Metal, 16. yüzyılda geniş çapta tanındı. Agricola, 1546’da cevher eritildiğinde beyaz metalin büzülüp fırın duvarını kesebileceğini duyurdu. Yazılarında, Silezya’da Zincum adı verilen benzer bir metalin üretildiğini de belirtti. Paraselius (d. 1541) Batı’da Zircum’un diğer metallerden farklı kimyasal özelliklere sahip yeni bir metal olduğunu söyleyen ilk kişiydi. Sonuç, Margaraf keşiflerine başladığında çinko metalinin bilinmesi ve aslında çinko metalinin ayrıştırılması ve iki yıl önce başka bir kimyager Anton Von Swab tarafından elde edilmesidir. Ancak Margaret’in araştırması daha kapsamlıydı ve bu iki kişinin araştırması nedeniyle çinko keşfedicileri olarak biliniyorlar. Kalamin, sülfid daldırma tekniğinin keşfinden önceki tek mineral çinko kaynağıydı.